Όλοι θυμόμαστε
πως ο «δημαρχεύων» αντιδήμαρχος κ. Διονύσης Σακελλαρίου είχε αποκαλέσει
«πελάτες» («κατά λάθος», είπε, για να λάβει την απάντηση «γλώσσα
λανθάνουσα...») κάποιους ιδιώτες που διεκδικούν το κοινόχρηστο χώρο αθλοπαιδιών
και πρασίνου στο Ο.Τ. 52 της Δροσιάς.
Τότε, πριν από ένα χρόνο περίπου, η Δημοτική Αρχή είχε φέρει θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο να αγοράσει ο Δήμος τον εν λόγω χώρο, και μάλιστα με υπέρογκο τίμημα, καθ’ ην στιγμή το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ακινήτου εκκρεμεί ακόμα στο Υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου να ληφθεί απόφαση αν αυτό, τελικά, ανήκει στο Δημόσιο, ναι ή όχι.
Οι «πελάτες»-ψηφοφόροι (όχι όπως συμβαίνει, κατ’ ανάγκην, αλλά όπως, εν γένει, θέλει να αντιλαμβάνεται τους πολίτες-ψηφοφόρους ο «πονηρός πολιτευτής») είχαν τόσο «δίκιο» ώστε έπρεπε, ντε και καλά, να πληρωθούν, ανεξαρτήτως του ενδεχομένου το ακίνητο που διεκδικούν να μην είναι δικό τους αλλά, τελικά, να αποφασιστεί ότι είναι δημόσιο κτήμα.
Τότε, η Α.Δ.Κ. είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο και τα πραγματικά δεδομένα του ζητήματος, τα οποία η Δημοτική Αρχή απέκρυψε από τους Δημοτικούς Συμβούλους.
Κατόπιν τούτου, ματαιώθηκε η αγοραπωλησία γιατί κάποιοι φοβήθηκαν μήπως καταλήξουν στη φυλακή.
Ωστόσο, οι εκλογές πλησιάζουν και ο «ανεξαρτητοποιηθείς» Θανάσης Ροΐδης πρέπει να ξαναγυρίσει στη «στρούγκα», λαμβάνοντας, φυσικά, και την ανάλογη «προίκα», μέρος της οποίας, όπως φαίνεται, είναι και η «τακτοποίηση» του συγκεκριμένου ζητήματος, σύμφωνα με τα εν λόγω ιδιωτικά συμφέροντα.
Τι σκέφτηκαν λοιπόν οι αθεόφοβοι;
Να καταργήσουν τον κοινόχρηστο χώρο και να παραδώσουν άρον-άρον το ακίνητο στους ιδιώτες (!!!), παρ’ όλον ότι ο νόμος απαγορεύει την κατάργηση ή την απομείωση κοινοχρήστων χώρων.
Απίστευτο; Ναι, αλλά έτσι είναι.
Οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι, μέχρι τις εκλογές, κατά το κοινώς λεγόμενο, «να τα δώσουν όλα».
Δια του λόγου το αληθές, παρατίθεται κατωτέρω η σχετική τοποθέτηση της δημοτικής συμβούλου της Α.Δ.Κ. και μέλους της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής κας Καλλιόπης Ταουξή κατά την 1η Συνεδρίαση του άνω συλλογικού οργάνου της 17-1-2013, θέμα 1ο: «Άρση απαλλοτρίωσης στο Ο.Τ. 52 της Δ.Κ. Δροσιάς»
Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΤΑΟΥΞΗ
Στη 13η Συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της 18-11-2013, θέμα 2ο: «Υπόθεση ........ - ........ Ο.Τ. 52 Δροσιά», αποφασίστηκε ομόφωνα «Να ετοιμαστεί εισήγηση αποδέσμευσης» του κοινοχρήστου χώρου αθλοπαιδιών και πρασίνου στο Ο.Τ. 52 της Δ.Κ. Δροσιάς, τον οποίο διεκδικούν οι πιό πάνω ιδιώτες, και, τώρα, εισάγεται το ίδιο θέμα στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, προκειμένου να ληφθεί πανομοιότυπη απόφαση.
Ποία, όμως, η σχέση του Δήμου, γενικότερα, και της «Ποιότητας Ζωής», ειδικότερα, με την κατάργηση κοινοχρήστων χώρων;
Προφανώς καμία.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, πόθεν η πιό πάνω εντολή να “τακτοποιηθεί” το θέμα, όπως ακριβώς το επιδιώκουν τα ιδιωτικά συμφέροντα;
Όλοι θυμούνται το ζωηρό και εμφανές ενδιαφέρον του τότε Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Ροϊδη, κατά τη συνεδρίαση της 28-12-2012, υπέρ των συμφερόντων των άνω ιδιωτών, και την αγανάκτησή του γιατί το θέμα δε λύθηκε, τότε, όπως το ήθελε, ζητώντας, μάλιστα, δημοσίως, και συγγνώμη από τον κ. .......
Επίσης, όλοι θυμούνται και την αγόρευση του κ. Δημάρχου, τότε, υπέρ των ως άνω ιδιωτών καθώς και τη δήλωσή του για τον κ. ..... ότι, μετά από μερικούς μήνες, «θα πρέπει να τον βγάλουμε από αυτό το καθεστώς της ομηρίας».
Για τούτα και για ’κείνα, ο κ. Ροϊδης ανεξαρτητοποιήθηκε, αλλά, πρόσφατα, δηλώνει μετανοών.
Εντελώς συμπτωματικά, βέβαια, αυτό συμβαίνει τώρα, προεκλογικά, ταυτόχρονα με την επαναφορά στο προσκήνιο του τεραστίου οικονομικού αντικειμένου αυτού θέματος, για το οποίο τόσο κόπτεται ο κ. Ροϊδης, αλλά και ο κ. Δήμαρχος κατά τα ανωτέρω.
Ακόμη, όλοι θυμούνται τη θέση του κ. Σακελλαρίου υπέρ των εν λόγω ιδιωτών, τους οποίους, μάλιστα απεκάλεσε «πελάτες τους» που ταλαιπωρούνται. «Γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει», επεσήμανε, τότε, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας κ. Πασιπουλαρίδης.
Προσωπικά, αμφιβάλλω αν, Πανελληνίως, έχει εκδηλωθεί ανάλογη ευθυγράμμιση Δημοτικής Αρχής προς ιδιωτικά συμφέροντα με τόσο ξεκάθαρο τρόπο.
Που ακούστηκε, ομόφωνα, οι κ.κ. Αντιδήμαρχοι της Εκτελεστικής Επιτροπής να εντέλλονται, ασύστολα, «να ετοιμαστεί εισήγηση αποδέσμευσης» κοινοχρήστων χώρων, καθ’ ην στιγμή το καθήκον τους υπαγορεύει την προστασία αυτών των κοινοχρήστων χώρων;
Όμως, το “έγκλημα” είναι εκ προμελέτης.
Στην εισήγηση των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου, αναφέρεται ότι στον προϋπολογισμό του Δήμου, στον κωδικό «Απαλλοτριώσεις οικοπέδων και εδαφικών εκτάσεων», η εγκριθείσα δαπάνη είναι ΜΗΔΕΝ.
Ένας Δήμος με μηδενικές δαπάνες γιά απαλλοτριώσεις δε μπορεί να λέγεται Δήμος. Κάτι άλλο είναι και όχι Δήμος.
Βάζοντας, λοιπόν, μηδενικές δαπάνες στον προϋπολογισμό για απαλλοτριώσεις κοινοχρήστων χώρων που προβλέπονται από το εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο, η Δημοτική Αρχή απεμπολεί εκ προθέσεως το καθήκον του Δήμου να εξασφαλίσει τους χώρους αυτούς, χάριν του δημοσίου συμφέροντος, και ευθυγραμμίζεται προς τα αντίστοιχα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η υπόθεση των συγκεκριμένων ακινήτων είναι γνωστή.
Πρόκειται για καταπατημένα ακίνητα, για τα οποία το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων αποφάνθηκε «ότι σαφή και απαράγραπτα προκύπτουν τα δικαιώματα του Δημοσίου επί των εις Δροσιάν Αττικής κειμένων και υπό του ...... κατεχομένων δύο οικοπέδων και ότι ο κάτοχος ούτος τυγχάνει κακής πίστεως»
(Πρακτικό Γνωμοδοτήσεως υπ’ αρ. 20 της 28-4-1977).
Εν συνεχεία, τα υπ’ όψιν ακίνητα παραχωρήθηκαν από το Κράτος στην τότε Κοινότητα Δροσιάς, για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας.
Αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90, οπότε και το Κράτος, με πρόσχημα ότι τα ακίνητα προέρχονται από το τσιφλίκι Ηλιόπουλων και ότι οι Ηλιόπουλοι είχαν κερδίσει τις δίκες με το Δημόσιο, έκανε στροφή 180 μοιρών και διέγραψε τα ακίνητα από τα Βιβλία Δημοσίων Κτημάτων.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η πιό πάνω αιτιολογία είναι ανυπόστατη στην πραγματικότητα, διότι τα ακίνητα αυτά ευρίσκονται “εκτός του δεδικασμένου” που προκύπτει από τις δίκες Ηλιόπουλων και, γι’ αυτά τα ακίνητα, το Ελληνικό Δημόσιο εξακολουθεί να θεωρεί τα δικαιώματά του απαράγραπτα, εντύπωση προξενεί ότι η αιτιολογία αυτή είναι, πράγματι, εντελώς άσχετη προς την αιτιολογία που διαλαμβάνεται στην πιό πάνω απόφαση του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων και, βάσει της οποίας, τα εν λόγω ακίνητα είχαν καταγραφεί ως ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου.
Συγκεκριμένα, ενώ τα “σαφή και απαράγραπτα δικαιώματα του Δημοσίου” επί των υπ’ όψιν ακινήτων προέκυψαν διότι επρόκειτο περί καταπατήσεως με κακή πίστη, εν συνεχεία, αυτός ο νόμιμος λόγος απόκτησης των ακινήτων από το Ελληνικό Δημόσιο «πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων» και, με ένα ανυπόστατο, παντελώς άσχετο και προσχηματικό επιχείρημα, τα ακίνητα αυτά παρεδόθησαν σε ιδιώτες.
Τι συνέβη, αλήθεια, εν προκειμένω; Μήπως έπαυσε η καταπάτηση με κακή πίστη και, αν ναι, πότε και γιατί;
Αυτό το ζήτημα, για το οποίο τηρείται σιγή ιχθύος μέχρι σήμερα, πρέπει να απαντηθεί, και, αν δεν απαντηθεί, ο καθ’ εις δικαιούται να συμπεράνει αυτά που οφείλει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος να συμπεράνει.
Γι’ αυτά και γι’ άλλα, ο πρώην Δήμαρχος Δροσιάς υπέβαλε στο Υπουργείο Οικονομικών την υπ’ αρ. πρωτ. 1654/4-5-2009 σχετική αναφορά, ζητώντας την επανεξέταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των εν θέματι ακινήτων, σύμφωνα με το νόμο.
Καταθέτω τη αναφορά αυτή εδώ, προκειμένου να λάβουν γνώση τα μέλη της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής και να αποτελέσει στοιχείο του φακέλου.
Όπως προκύπτει από το συνημμένο 16 της Εισήγησης, αυτή η αναφορά του τέως Δημάρχου Δροσιάς διαβιβάστηκε σχετικά πρόσφατα, στις 30-7-2013, από τη Δ/νση Δημόσιας Περιουσίας προς το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων «προκειμένου να κρίνει το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο εάν θα απορρίψει το αίτημα επανεξέτασης της υπ’ αρ. 9/1995 γνωμοδότησης ή εάν θα διατάξει νέα έρευνα κατά τη διαδικασία του άρθρου 25 Α.Ν. 1539/38 προς έκδοση περαιτέρω σχετικής γνωμοδοτήσεως».
Δηλαδή, το ιδιοκτησιακό ζήτημα των εν λόγω ακινήτων, εξ όσων μας είναι γνωστά, αυτή τη στιγμή εκκρεμεί, με μεγάλες πιθανότητες το Δημόσιο να αποφασίσει υπέρ της ανάκτησης των επ’ αυτών δικαιωμάτων του.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, θεωρώ σκανδαλώδη τη μεθόδευση «αποδέσμευσης» των εν λόγω ακινήτων υπέρ ιδιωτών.
Από που ως που η Δημοτική αρχή σπεύδει να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα της έρευνας που διεξάγεται από τις Κρατικές αρχές, σε ό,τι αφορά το ιδιοκτησιακό;
Αντιλαμβάνομαι τις πανταχόθεν πιέσεις να τελειώνει το ζήτημα προεκλογικά, ως που, όμως, μπορεί να φθάσει η αυθαιρεσία;
Το αυτονόητο είναι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι, να αναμένουν το αποτέλεσμα της έρευνας που διεξάγεται και εκκρεμεί για το ιδιοκτησιακό των εν λόγω ακινήτων.
Όταν και τα αυτονόητα παρακάμπτονται, ο καθ’ εις καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται.
Τι, ακριβώς, λοιπόν, καλούμεθα να «αποδεσμεύσουμε» εν προκειμένω, χάριν ιδιωτικών συμφερόντων; Ακίνητα τα οποία τους επόμενους μήνες, είναι πιθανόν να χαρακτηρισθούν από το Υπουργό Οικονομικών ως δημόσια κτήματα; Διότι, περί αυτού πρόκειται.
Περαιτέρω, με έγγραφό της της 6-6-2013, η (νυν) Περιφέρεια Αττικής απαραδέκτως επιχειρεί να ξαναφέρει στη ζωή, μέσω γνωμοδοτήσεων της νομικής της υπηρεσίας, μία ανυπόστατη απόφαση του πρώην Γ.Γ. Περιφέρειας, με εκφράσεις του τύπου «δεν είναι κατά την άποψή μας ανυπόστατη», «άποψή μας είναι ότι.... η απόφαση του Γ.Γ. Περιφέρειας Αττικής.... βρίσκεται σε ισχύ», καθ’ ην στιγμή οι ίδιες οι καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής (που υπεκατέστησε την πρώην Περιφέρεια, δηλαδή την υπηρεσία που εξέδωσε την εν λόγω πράξη), με το υπ’ αρ. πρωτ. 21660/18211/19-4-2013 έγγραφό της, ενημερώνουν τον κ. ......, απερίφραστα και χωρίς εκφράσεις του πιό πάνω τύπου, ότι η υπ’ όψιν πράξη, με την οποία ακυρώθηκε η επανεπιβολή της απαλλοτρίωσης των υπ’ όψιν ακινήτων, είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ και ότι, συνεπώς, ισχύει η απόφαση του τέως Νομάρχη Ανατολικής Αττικής περί επανεπιβολής της απαλλοτρίωσης.
Ακόμη όμως και αυτή η (νυν) Περιφέρεια, με έγγραφό της της 5-7-2013, δεν παραλείπει το ιδιοκτησιακό ζήτημα, ζητώντας από το Υπουργείο Οικονομικών να ενημερωθεί «επί του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του ακινήτου» (συνημμένο 1 Εισήγησης).
Και, ο Δήμος, αντί να κάνει συνεχείς παρεμβάσεις στο Υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου τα εν λόγω ακίνητα να χαρακτηρισθούν ως Δημόσια Κτήματα και να διατεθούν αδάπανα προς δημόσιο όφελος, ζητάει συγγνώμη από τους ενδιαφερομένους ιδιώτες για την καθυστέρηση και υπόσχεται, κατά τα ήδη προεκτεθέντα, τακτοποίηση του θέματος σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Αυτά μόνο στο Δήμο Διονύσου μπορούν να συμβαίνουν.
Δε μπορώ να μη σταθώ στην τουλάχιστον περίεργη στάση που κρατάει η νυν Περιφέρεια εν προκειμένω.
Έρχεται, λοιπόν, η νυν Περιφέρεια (πρώην Νομαρχία) και θέλει, και αυτή με τη σειρά της, να τακτοποιήσει την υπόθεση, επικαλούμενη μία δικαστική απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου (και αφού, κατά τα ήδη προεκτεθέντα, επιχειρεί να επαναφέρει στη ζωή μία νόμω ανυπόστατη διοικητική πράξη), κατά της οποίας όμως δικαστικής απόφασης η πρώην Νομαρχία και νυν Περιφέρεια, δηλαδή η ίδια υπηρεσία, έχει ασκήσει αναίρεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, και η οποία αναίρεση φέρεται να έχει συζητηθεί κατά τη δικάσιμο της 4-12-2013.
Όμως, η Περιφέρεια βιάζεται (γιατί;) και δε θέλει να περιμένει το αποτέλεσμα της δίκης, με το πρόσχημα ότι η αίτηση αναίρεσης δεν αναστέλλει την πρωτόδικη απόφαση.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και προς την προεκτεθείσα απόπειρα νεκρανάστασης μιάς, ομολογημένα αρμοδίως, ανυπόστατης διοικητικής πράξης, εμβάλλουν σε σκέψεις ότι η υπόθεση εξωθείται σε αντιδεοντολογικές ατραπούς.
Διότι, όπως τουλάχιστον εγώ το αντιλαμβάνομαι, ακόμη και ένας δικηγόρος των ιδιωτών δύσκολα θα επινοούσε τις ατραπούς δια μέσου των οποίων η διοίκηση (πάντα εφευρετική, όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων) επιχειρεί, σχοινοβατώντας, να τελειώσει την υπόθεση.
Ακόμη όμως και έτσι, δηλαδή υπό την παραδοχή ότι όσα γίνονται γίνονται από υποχρέωση συμμόρφωσης προς την υπ’ αρ. 3297/2008 απόφαση του 26ου Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθήνας, προκύπτει το εξής παράδοξο: Η απόφαση αυτή αφορά μόνον την πλευρά ....... Πόθεν λοιπόν, με πρόσχημα την ίδια δικαστική απόφαση, επιχειρείται και η αποδέσμευση των ακινήτων που διεκδικεί η πλευρά ..........;
Και, πολύ περισσότερο, πόθεν η εμπλοκή της πλευράς ......., όταν, σχετικά πρόσφατα, εκδόθηκε η υπ’ αρ. 1793/2011 απόφαση του 28ου Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθήνας, με την οποία κρίθηκε ότι, σε ό,τι αφορά τα ακίνητα που διεκδικούν, δε συντρέχει λόγος άρσης της απαλλοτρίωσης (λόγω παρόδου ευλόγου χρόνου από την επιβολή της, άνευ καταβολής αποζημιώσεως) και, συνεπώς, η «αποδέσμευσή» τους, όπως την εντέλλονται οι κ.κ. Αντιδήμαρχοι της Εκτελεστικής Επιτροπής είναι παράνομη, καθ’ όσον, ως πασίγνωστον, μη υπαρχούσης αντιστοίχου δικαστικής απόφασης, απαγορεύεται από το νόμο η λήψη αποφάσεων για απομείωση κοινοχρήστων χώρων;
Είναι τόσο παράνομη, αυθαίρετη και απροσχημάτιστη η εμπλοκή της πλευράς ..... στην υπόθεση που την καθιστά πρόδηλα και εκ των προτέρων καταδικασμένη. Δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω ότι πρόκειται για καθαρή κοροϊδία, μόνο και μόνο «για τα ψηφαλάκια» στις επικείμενες δημοτικές εκλογές.
Κατόπιν τούτων, προτείνω, σαν πρώτη κίνηση, την άμεση εγγραφή στον προϋπολογισμό των αντίστοιχων κονδυλίων για απαλλοτριώσεις, σαν “μαξιλάρι” σε περίπτωση που το Δημόσιο απεμπολήσει και πάλι τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα επί των εν θέματι ακινήτων.
Και μην πει κανείς ότι ο Δήμος δεν έχει λεφτά, γιατί θα του θυμίσω ότι στις 28-12-2012 ήρθε θέμα Δημοτικού Συμβουλίου να αγοράσει ο Δήμος τα εν λόγω ακίνητα από τους ιδιώτες. Βέβαια, τα ακίνητα δεν αγοράστηκαν γιατί κάποιοι φοβήθηκαν μήπως πάνε φυλακή, σε περίπτωση που το Δημόσιο ανακτούσε τα ακίνητα, όμως, τα λεφτά υπήρχαν. Άρα, υπάρχουν και σήμερα, άσχετα αν στον προϋπολογισμό τα αντίστοιχα κονδύλια απαλλοτριώσεων προβλέφθηκαν μηδενικά, προκειμένου να παραδοθούν τα ακίνητα στους ιδιώτες.
Παράλληλα, προτείνω την άμεση παρέμβαση του Δήμου στον Υπουργό Οικονομικών, προκειμένου το Δημόσιο να ανακτήσει τα εν λόγω ακίνητα και, εν συνεχεία, να τα αποδώσει, αδάπανα, στην κοινή χρήση για την οποία προορίζονται.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ανήκουστο οι κ.κ. Αντιδήμαρχοι της Εκτελεστικής Επιτροπής να εντέλλονται «εισήγηση αποδέσμευσης» κοινοχρήστων χώρων, αφού προηγουμένως έχει ληφθεί μέριμνα πρόβλεψης μηδενικών κονδυλίων για τις απαλλοτριώσεις.
Καταγγέλλω ότι πρόκειται για καθαρό «έγκλημα εκ προμελέτης» σε βάρος της ποιότητας της ζωής των κατοίκων, στο οποίο, κατά παραδοξολογία, εμείς της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής καλούμεθα να συνεργήσουμε.
Τότε, πριν από ένα χρόνο περίπου, η Δημοτική Αρχή είχε φέρει θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο να αγοράσει ο Δήμος τον εν λόγω χώρο, και μάλιστα με υπέρογκο τίμημα, καθ’ ην στιγμή το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ακινήτου εκκρεμεί ακόμα στο Υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου να ληφθεί απόφαση αν αυτό, τελικά, ανήκει στο Δημόσιο, ναι ή όχι.
Οι «πελάτες»-ψηφοφόροι (όχι όπως συμβαίνει, κατ’ ανάγκην, αλλά όπως, εν γένει, θέλει να αντιλαμβάνεται τους πολίτες-ψηφοφόρους ο «πονηρός πολιτευτής») είχαν τόσο «δίκιο» ώστε έπρεπε, ντε και καλά, να πληρωθούν, ανεξαρτήτως του ενδεχομένου το ακίνητο που διεκδικούν να μην είναι δικό τους αλλά, τελικά, να αποφασιστεί ότι είναι δημόσιο κτήμα.
Τότε, η Α.Δ.Κ. είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο και τα πραγματικά δεδομένα του ζητήματος, τα οποία η Δημοτική Αρχή απέκρυψε από τους Δημοτικούς Συμβούλους.
Κατόπιν τούτου, ματαιώθηκε η αγοραπωλησία γιατί κάποιοι φοβήθηκαν μήπως καταλήξουν στη φυλακή.
Ωστόσο, οι εκλογές πλησιάζουν και ο «ανεξαρτητοποιηθείς» Θανάσης Ροΐδης πρέπει να ξαναγυρίσει στη «στρούγκα», λαμβάνοντας, φυσικά, και την ανάλογη «προίκα», μέρος της οποίας, όπως φαίνεται, είναι και η «τακτοποίηση» του συγκεκριμένου ζητήματος, σύμφωνα με τα εν λόγω ιδιωτικά συμφέροντα.
Τι σκέφτηκαν λοιπόν οι αθεόφοβοι;
Να καταργήσουν τον κοινόχρηστο χώρο και να παραδώσουν άρον-άρον το ακίνητο στους ιδιώτες (!!!), παρ’ όλον ότι ο νόμος απαγορεύει την κατάργηση ή την απομείωση κοινοχρήστων χώρων.
Απίστευτο; Ναι, αλλά έτσι είναι.
Οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι, μέχρι τις εκλογές, κατά το κοινώς λεγόμενο, «να τα δώσουν όλα».
Δια του λόγου το αληθές, παρατίθεται κατωτέρω η σχετική τοποθέτηση της δημοτικής συμβούλου της Α.Δ.Κ. και μέλους της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής κας Καλλιόπης Ταουξή κατά την 1η Συνεδρίαση του άνω συλλογικού οργάνου της 17-1-2013, θέμα 1ο: «Άρση απαλλοτρίωσης στο Ο.Τ. 52 της Δ.Κ. Δροσιάς»
Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΤΑΟΥΞΗ
Στη 13η Συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της 18-11-2013, θέμα 2ο: «Υπόθεση ........ - ........ Ο.Τ. 52 Δροσιά», αποφασίστηκε ομόφωνα «Να ετοιμαστεί εισήγηση αποδέσμευσης» του κοινοχρήστου χώρου αθλοπαιδιών και πρασίνου στο Ο.Τ. 52 της Δ.Κ. Δροσιάς, τον οποίο διεκδικούν οι πιό πάνω ιδιώτες, και, τώρα, εισάγεται το ίδιο θέμα στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, προκειμένου να ληφθεί πανομοιότυπη απόφαση.
Ποία, όμως, η σχέση του Δήμου, γενικότερα, και της «Ποιότητας Ζωής», ειδικότερα, με την κατάργηση κοινοχρήστων χώρων;
Προφανώς καμία.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, πόθεν η πιό πάνω εντολή να “τακτοποιηθεί” το θέμα, όπως ακριβώς το επιδιώκουν τα ιδιωτικά συμφέροντα;
Όλοι θυμούνται το ζωηρό και εμφανές ενδιαφέρον του τότε Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Ροϊδη, κατά τη συνεδρίαση της 28-12-2012, υπέρ των συμφερόντων των άνω ιδιωτών, και την αγανάκτησή του γιατί το θέμα δε λύθηκε, τότε, όπως το ήθελε, ζητώντας, μάλιστα, δημοσίως, και συγγνώμη από τον κ. .......
Επίσης, όλοι θυμούνται και την αγόρευση του κ. Δημάρχου, τότε, υπέρ των ως άνω ιδιωτών καθώς και τη δήλωσή του για τον κ. ..... ότι, μετά από μερικούς μήνες, «θα πρέπει να τον βγάλουμε από αυτό το καθεστώς της ομηρίας».
Για τούτα και για ’κείνα, ο κ. Ροϊδης ανεξαρτητοποιήθηκε, αλλά, πρόσφατα, δηλώνει μετανοών.
Εντελώς συμπτωματικά, βέβαια, αυτό συμβαίνει τώρα, προεκλογικά, ταυτόχρονα με την επαναφορά στο προσκήνιο του τεραστίου οικονομικού αντικειμένου αυτού θέματος, για το οποίο τόσο κόπτεται ο κ. Ροϊδης, αλλά και ο κ. Δήμαρχος κατά τα ανωτέρω.
Ακόμη, όλοι θυμούνται τη θέση του κ. Σακελλαρίου υπέρ των εν λόγω ιδιωτών, τους οποίους, μάλιστα απεκάλεσε «πελάτες τους» που ταλαιπωρούνται. «Γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει», επεσήμανε, τότε, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας κ. Πασιπουλαρίδης.
Προσωπικά, αμφιβάλλω αν, Πανελληνίως, έχει εκδηλωθεί ανάλογη ευθυγράμμιση Δημοτικής Αρχής προς ιδιωτικά συμφέροντα με τόσο ξεκάθαρο τρόπο.
Που ακούστηκε, ομόφωνα, οι κ.κ. Αντιδήμαρχοι της Εκτελεστικής Επιτροπής να εντέλλονται, ασύστολα, «να ετοιμαστεί εισήγηση αποδέσμευσης» κοινοχρήστων χώρων, καθ’ ην στιγμή το καθήκον τους υπαγορεύει την προστασία αυτών των κοινοχρήστων χώρων;
Όμως, το “έγκλημα” είναι εκ προμελέτης.
Στην εισήγηση των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου, αναφέρεται ότι στον προϋπολογισμό του Δήμου, στον κωδικό «Απαλλοτριώσεις οικοπέδων και εδαφικών εκτάσεων», η εγκριθείσα δαπάνη είναι ΜΗΔΕΝ.
Ένας Δήμος με μηδενικές δαπάνες γιά απαλλοτριώσεις δε μπορεί να λέγεται Δήμος. Κάτι άλλο είναι και όχι Δήμος.
Βάζοντας, λοιπόν, μηδενικές δαπάνες στον προϋπολογισμό για απαλλοτριώσεις κοινοχρήστων χώρων που προβλέπονται από το εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο, η Δημοτική Αρχή απεμπολεί εκ προθέσεως το καθήκον του Δήμου να εξασφαλίσει τους χώρους αυτούς, χάριν του δημοσίου συμφέροντος, και ευθυγραμμίζεται προς τα αντίστοιχα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η υπόθεση των συγκεκριμένων ακινήτων είναι γνωστή.
Πρόκειται για καταπατημένα ακίνητα, για τα οποία το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων αποφάνθηκε «ότι σαφή και απαράγραπτα προκύπτουν τα δικαιώματα του Δημοσίου επί των εις Δροσιάν Αττικής κειμένων και υπό του ...... κατεχομένων δύο οικοπέδων και ότι ο κάτοχος ούτος τυγχάνει κακής πίστεως»
(Πρακτικό Γνωμοδοτήσεως υπ’ αρ. 20 της 28-4-1977).
Εν συνεχεία, τα υπ’ όψιν ακίνητα παραχωρήθηκαν από το Κράτος στην τότε Κοινότητα Δροσιάς, για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας.
Αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90, οπότε και το Κράτος, με πρόσχημα ότι τα ακίνητα προέρχονται από το τσιφλίκι Ηλιόπουλων και ότι οι Ηλιόπουλοι είχαν κερδίσει τις δίκες με το Δημόσιο, έκανε στροφή 180 μοιρών και διέγραψε τα ακίνητα από τα Βιβλία Δημοσίων Κτημάτων.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η πιό πάνω αιτιολογία είναι ανυπόστατη στην πραγματικότητα, διότι τα ακίνητα αυτά ευρίσκονται “εκτός του δεδικασμένου” που προκύπτει από τις δίκες Ηλιόπουλων και, γι’ αυτά τα ακίνητα, το Ελληνικό Δημόσιο εξακολουθεί να θεωρεί τα δικαιώματά του απαράγραπτα, εντύπωση προξενεί ότι η αιτιολογία αυτή είναι, πράγματι, εντελώς άσχετη προς την αιτιολογία που διαλαμβάνεται στην πιό πάνω απόφαση του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων και, βάσει της οποίας, τα εν λόγω ακίνητα είχαν καταγραφεί ως ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου.
Συγκεκριμένα, ενώ τα “σαφή και απαράγραπτα δικαιώματα του Δημοσίου” επί των υπ’ όψιν ακινήτων προέκυψαν διότι επρόκειτο περί καταπατήσεως με κακή πίστη, εν συνεχεία, αυτός ο νόμιμος λόγος απόκτησης των ακινήτων από το Ελληνικό Δημόσιο «πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων» και, με ένα ανυπόστατο, παντελώς άσχετο και προσχηματικό επιχείρημα, τα ακίνητα αυτά παρεδόθησαν σε ιδιώτες.
Τι συνέβη, αλήθεια, εν προκειμένω; Μήπως έπαυσε η καταπάτηση με κακή πίστη και, αν ναι, πότε και γιατί;
Αυτό το ζήτημα, για το οποίο τηρείται σιγή ιχθύος μέχρι σήμερα, πρέπει να απαντηθεί, και, αν δεν απαντηθεί, ο καθ’ εις δικαιούται να συμπεράνει αυτά που οφείλει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος να συμπεράνει.
Γι’ αυτά και γι’ άλλα, ο πρώην Δήμαρχος Δροσιάς υπέβαλε στο Υπουργείο Οικονομικών την υπ’ αρ. πρωτ. 1654/4-5-2009 σχετική αναφορά, ζητώντας την επανεξέταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των εν θέματι ακινήτων, σύμφωνα με το νόμο.
Καταθέτω τη αναφορά αυτή εδώ, προκειμένου να λάβουν γνώση τα μέλη της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής και να αποτελέσει στοιχείο του φακέλου.
Όπως προκύπτει από το συνημμένο 16 της Εισήγησης, αυτή η αναφορά του τέως Δημάρχου Δροσιάς διαβιβάστηκε σχετικά πρόσφατα, στις 30-7-2013, από τη Δ/νση Δημόσιας Περιουσίας προς το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων «προκειμένου να κρίνει το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο εάν θα απορρίψει το αίτημα επανεξέτασης της υπ’ αρ. 9/1995 γνωμοδότησης ή εάν θα διατάξει νέα έρευνα κατά τη διαδικασία του άρθρου 25 Α.Ν. 1539/38 προς έκδοση περαιτέρω σχετικής γνωμοδοτήσεως».
Δηλαδή, το ιδιοκτησιακό ζήτημα των εν λόγω ακινήτων, εξ όσων μας είναι γνωστά, αυτή τη στιγμή εκκρεμεί, με μεγάλες πιθανότητες το Δημόσιο να αποφασίσει υπέρ της ανάκτησης των επ’ αυτών δικαιωμάτων του.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, θεωρώ σκανδαλώδη τη μεθόδευση «αποδέσμευσης» των εν λόγω ακινήτων υπέρ ιδιωτών.
Από που ως που η Δημοτική αρχή σπεύδει να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα της έρευνας που διεξάγεται από τις Κρατικές αρχές, σε ό,τι αφορά το ιδιοκτησιακό;
Αντιλαμβάνομαι τις πανταχόθεν πιέσεις να τελειώνει το ζήτημα προεκλογικά, ως που, όμως, μπορεί να φθάσει η αυθαιρεσία;
Το αυτονόητο είναι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι, να αναμένουν το αποτέλεσμα της έρευνας που διεξάγεται και εκκρεμεί για το ιδιοκτησιακό των εν λόγω ακινήτων.
Όταν και τα αυτονόητα παρακάμπτονται, ο καθ’ εις καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται.
Τι, ακριβώς, λοιπόν, καλούμεθα να «αποδεσμεύσουμε» εν προκειμένω, χάριν ιδιωτικών συμφερόντων; Ακίνητα τα οποία τους επόμενους μήνες, είναι πιθανόν να χαρακτηρισθούν από το Υπουργό Οικονομικών ως δημόσια κτήματα; Διότι, περί αυτού πρόκειται.
Περαιτέρω, με έγγραφό της της 6-6-2013, η (νυν) Περιφέρεια Αττικής απαραδέκτως επιχειρεί να ξαναφέρει στη ζωή, μέσω γνωμοδοτήσεων της νομικής της υπηρεσίας, μία ανυπόστατη απόφαση του πρώην Γ.Γ. Περιφέρειας, με εκφράσεις του τύπου «δεν είναι κατά την άποψή μας ανυπόστατη», «άποψή μας είναι ότι.... η απόφαση του Γ.Γ. Περιφέρειας Αττικής.... βρίσκεται σε ισχύ», καθ’ ην στιγμή οι ίδιες οι καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής (που υπεκατέστησε την πρώην Περιφέρεια, δηλαδή την υπηρεσία που εξέδωσε την εν λόγω πράξη), με το υπ’ αρ. πρωτ. 21660/18211/19-4-2013 έγγραφό της, ενημερώνουν τον κ. ......, απερίφραστα και χωρίς εκφράσεις του πιό πάνω τύπου, ότι η υπ’ όψιν πράξη, με την οποία ακυρώθηκε η επανεπιβολή της απαλλοτρίωσης των υπ’ όψιν ακινήτων, είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ και ότι, συνεπώς, ισχύει η απόφαση του τέως Νομάρχη Ανατολικής Αττικής περί επανεπιβολής της απαλλοτρίωσης.
Ακόμη όμως και αυτή η (νυν) Περιφέρεια, με έγγραφό της της 5-7-2013, δεν παραλείπει το ιδιοκτησιακό ζήτημα, ζητώντας από το Υπουργείο Οικονομικών να ενημερωθεί «επί του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του ακινήτου» (συνημμένο 1 Εισήγησης).
Και, ο Δήμος, αντί να κάνει συνεχείς παρεμβάσεις στο Υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου τα εν λόγω ακίνητα να χαρακτηρισθούν ως Δημόσια Κτήματα και να διατεθούν αδάπανα προς δημόσιο όφελος, ζητάει συγγνώμη από τους ενδιαφερομένους ιδιώτες για την καθυστέρηση και υπόσχεται, κατά τα ήδη προεκτεθέντα, τακτοποίηση του θέματος σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Αυτά μόνο στο Δήμο Διονύσου μπορούν να συμβαίνουν.
Δε μπορώ να μη σταθώ στην τουλάχιστον περίεργη στάση που κρατάει η νυν Περιφέρεια εν προκειμένω.
Έρχεται, λοιπόν, η νυν Περιφέρεια (πρώην Νομαρχία) και θέλει, και αυτή με τη σειρά της, να τακτοποιήσει την υπόθεση, επικαλούμενη μία δικαστική απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου (και αφού, κατά τα ήδη προεκτεθέντα, επιχειρεί να επαναφέρει στη ζωή μία νόμω ανυπόστατη διοικητική πράξη), κατά της οποίας όμως δικαστικής απόφασης η πρώην Νομαρχία και νυν Περιφέρεια, δηλαδή η ίδια υπηρεσία, έχει ασκήσει αναίρεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, και η οποία αναίρεση φέρεται να έχει συζητηθεί κατά τη δικάσιμο της 4-12-2013.
Όμως, η Περιφέρεια βιάζεται (γιατί;) και δε θέλει να περιμένει το αποτέλεσμα της δίκης, με το πρόσχημα ότι η αίτηση αναίρεσης δεν αναστέλλει την πρωτόδικη απόφαση.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και προς την προεκτεθείσα απόπειρα νεκρανάστασης μιάς, ομολογημένα αρμοδίως, ανυπόστατης διοικητικής πράξης, εμβάλλουν σε σκέψεις ότι η υπόθεση εξωθείται σε αντιδεοντολογικές ατραπούς.
Διότι, όπως τουλάχιστον εγώ το αντιλαμβάνομαι, ακόμη και ένας δικηγόρος των ιδιωτών δύσκολα θα επινοούσε τις ατραπούς δια μέσου των οποίων η διοίκηση (πάντα εφευρετική, όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων) επιχειρεί, σχοινοβατώντας, να τελειώσει την υπόθεση.
Ακόμη όμως και έτσι, δηλαδή υπό την παραδοχή ότι όσα γίνονται γίνονται από υποχρέωση συμμόρφωσης προς την υπ’ αρ. 3297/2008 απόφαση του 26ου Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθήνας, προκύπτει το εξής παράδοξο: Η απόφαση αυτή αφορά μόνον την πλευρά ....... Πόθεν λοιπόν, με πρόσχημα την ίδια δικαστική απόφαση, επιχειρείται και η αποδέσμευση των ακινήτων που διεκδικεί η πλευρά ..........;
Και, πολύ περισσότερο, πόθεν η εμπλοκή της πλευράς ......., όταν, σχετικά πρόσφατα, εκδόθηκε η υπ’ αρ. 1793/2011 απόφαση του 28ου Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθήνας, με την οποία κρίθηκε ότι, σε ό,τι αφορά τα ακίνητα που διεκδικούν, δε συντρέχει λόγος άρσης της απαλλοτρίωσης (λόγω παρόδου ευλόγου χρόνου από την επιβολή της, άνευ καταβολής αποζημιώσεως) και, συνεπώς, η «αποδέσμευσή» τους, όπως την εντέλλονται οι κ.κ. Αντιδήμαρχοι της Εκτελεστικής Επιτροπής είναι παράνομη, καθ’ όσον, ως πασίγνωστον, μη υπαρχούσης αντιστοίχου δικαστικής απόφασης, απαγορεύεται από το νόμο η λήψη αποφάσεων για απομείωση κοινοχρήστων χώρων;
Είναι τόσο παράνομη, αυθαίρετη και απροσχημάτιστη η εμπλοκή της πλευράς ..... στην υπόθεση που την καθιστά πρόδηλα και εκ των προτέρων καταδικασμένη. Δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω ότι πρόκειται για καθαρή κοροϊδία, μόνο και μόνο «για τα ψηφαλάκια» στις επικείμενες δημοτικές εκλογές.
Κατόπιν τούτων, προτείνω, σαν πρώτη κίνηση, την άμεση εγγραφή στον προϋπολογισμό των αντίστοιχων κονδυλίων για απαλλοτριώσεις, σαν “μαξιλάρι” σε περίπτωση που το Δημόσιο απεμπολήσει και πάλι τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα επί των εν θέματι ακινήτων.
Και μην πει κανείς ότι ο Δήμος δεν έχει λεφτά, γιατί θα του θυμίσω ότι στις 28-12-2012 ήρθε θέμα Δημοτικού Συμβουλίου να αγοράσει ο Δήμος τα εν λόγω ακίνητα από τους ιδιώτες. Βέβαια, τα ακίνητα δεν αγοράστηκαν γιατί κάποιοι φοβήθηκαν μήπως πάνε φυλακή, σε περίπτωση που το Δημόσιο ανακτούσε τα ακίνητα, όμως, τα λεφτά υπήρχαν. Άρα, υπάρχουν και σήμερα, άσχετα αν στον προϋπολογισμό τα αντίστοιχα κονδύλια απαλλοτριώσεων προβλέφθηκαν μηδενικά, προκειμένου να παραδοθούν τα ακίνητα στους ιδιώτες.
Παράλληλα, προτείνω την άμεση παρέμβαση του Δήμου στον Υπουργό Οικονομικών, προκειμένου το Δημόσιο να ανακτήσει τα εν λόγω ακίνητα και, εν συνεχεία, να τα αποδώσει, αδάπανα, στην κοινή χρήση για την οποία προορίζονται.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ανήκουστο οι κ.κ. Αντιδήμαρχοι της Εκτελεστικής Επιτροπής να εντέλλονται «εισήγηση αποδέσμευσης» κοινοχρήστων χώρων, αφού προηγουμένως έχει ληφθεί μέριμνα πρόβλεψης μηδενικών κονδυλίων για τις απαλλοτριώσεις.
Καταγγέλλω ότι πρόκειται για καθαρό «έγκλημα εκ προμελέτης» σε βάρος της ποιότητας της ζωής των κατοίκων, στο οποίο, κατά παραδοξολογία, εμείς της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής καλούμεθα να συνεργήσουμε.
