Σημαντικό:

Αν δε βλέπετε σωστά την ιστοσελίδα με Internet Explorer χρησιμοποιείστε Mozilla Firefox είτε Google Chrome.

14 Μαρ 2013

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Στις 21-6-2011 δημοσιεύτηκε η υπ’ αρ. 1152/2011 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Τμήμα Εργατικών Διαφορών), με την οποία απορρίφθηκε η κύρια αγωγή δέκα εργαζομένων (εκ των δεκατεσσάρων του Κρυονερίου).

Βάσει της άνω δικαστικής απόφασης, κρίθηκε ότι για τους πιό πάνω ενάγοντες δεν συνέτρεχαν οι νόμιμες προϋποθέσεις χαρακτηρισμού τους ως «εργαζομένων αορίστου χρόνου».

Μετά την έκδοση της πιό πάνω απόφασης, όπως είναι προφανές, έπρεπε να παύσει η διατήρηση των πιό πάνω ατόμων ως εργαζομένων στο Δήμο.

Πλην όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Αυτά που συνέβησαν εν προκειμένω είναι τα εξής:

Οι εν λόγω εργαζόμενοι, εκπροσωπούμενοι από το δικηγόρο τους, στις 4-5-2010 κατέθεσαν στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ζητώντας να διαταχθεί ο Δήμος να αποδέχεται προσωρινά τις υπηρεσίες τους, μέχρι την έκδοση απόφασης επί της κύριας σχετικής αγωγής τους, με βασικό αιτιολογικό επιχείρημα ότι «πιθανολογείται ότι θα ευδοκιμήσει η κύρια αγωγή» τους αυτή. Ταυτόχρονα, με την ίδια αίτηση, ζήτησαν και την έκδοση προσωρινής διαταγής, που να διατάσσει την αποδοχή των υπηρεσιών τους από το Δήμο, προσωρινά, μέχρι την έκδοση απόφασης επί της άνω αίτησής τους.

Μετά από διάφορες αναβολές και ματαιώσεις, η αίτηση αυτή, κατόπιν εκ νέου επαναφοράς της, συζητήθηκε στις 3-9-2012, εκδοθείσης της σχετικής υπ’ αρ. 9386/ 2012 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που δημοσιεύτηκε στις 24-9-2012 και κοινοποιήθηκε στο Δήμο στις 8-10-2012.

Κατόπιν της κοινοποίησης στο Δήμο της πιό πάνω απόφασης, που λήφθηκε με τη διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων, εκδόθηκε η υπ’ αρ. 2199/8-10-2012 απόφαση του Δημάρχου Διονύσου κ. Ιωάννη Καλαφατέλη, δυνάμει της οποίας παύθηκε η διατήρηση των πιό πάνω ατόμων «στις αντίστοιχες θέσεις εργασίας, η οποία είχε συντελεστεί σε εκτέλεση διαδοχικών προσωρινών διαταγών».

Σύμφωνα με την υπ’ αρ. 9386/2012 πιό πάνω απόφαση, η από 4-5-2010 αντίστοιχη αίτηση ασφαλιστικών μέτρων «σκοπεί να εξασφαλίσει προσωρινά τη συνέχιση της λειτουργίας της εριζόμενης εργασιακής σχέσης, μέχρι την οριστική κρίση της» και τούτο «για να αποφευχθεί η δημιουργία αμετάκλητων ή δυσβάσταχτων συνεπειών ως προς το πιθανολογούμενο αποτέλεσμα της κύριας δίκης».

Δηλαδή, όπως συνάγεται από τα ανωτέρω, η διαδικασία των προσωρινών μέτρων έχει νόημα μόνον ενόσω δεν υπάρχει οριστική απόφαση επί της κύριας δίκης για την «εριζόμενη εργασιακή σχέση» και υπό την προϋπόθεση της πιθανολόγησης ευδοκίμησης της κύριας αγωγής.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, προκύπτει ότι, μετά τη δημοσίευση της προαναφερθείσης υπ’ αρ. 1152/2011 οριστικής (τουλάχιστον) απόφασης επί της κύριας δίκης, έπαυσε υφιστάμενο κάθε νόμιμο έρεισμα συνέχισης της διαδικασίας των ασφαλιστικών μέτρων και έκδοσης προσωρινών διαταγών.

Παρά ταύτα, «περιέργως» και, πάντως, όλως απαραδέκτως, η διαδικασία των υπ’ όψιν ασφαλιστικών μέτρων και έκδοσης προσωρινών διαταγών συνεχίστηκε επί ... δεκαπέντε (15) ολόκληρους μήνες (!!!) ΜΕΤΑ τη δημοσίευση της πιό πάνω υπ’ αρ. 1152/2011 οριστικής (τουλάχιστον) απόφασης επί της κύριας δίκης.

Σύμφωνα με την υπ’ αρ. 9386/2012 απόφαση ασφαλιστικών μέτρων:

«Ειδικότερα, η κρινόμενη αίτηση προσδιορίστηκε για να συζητηθεί αρχικά στη δικάσιμο της 8-6-2010, οπότε και αναβλήθηκε για σημαντική αιτία και δη λόγω της αποχής των δικηγόρων, για τη δικάσιμο της 1-12-2010, οπότε και η συζήτηση ματαιώθηκε. Ακολούθως, η κρινόμενη αίτηση επαναφέρθηκε προς συζήτηση, με επιμέλεια των αιτούντων, με την από 2-12-2010 και με αριθμό καταθέσεως 20380/2010 κλήση τους, η συζήτηση της οποίας προσδιορίστηκε για τη δικάσιμο της 19-1-2011, οπότε και αναβλήθηκε, με κοινό αίτημα των διαδίκων, για τη δικάσιμο της 14-6-2011, οπότε αναβλήθηκε εκ νέου για τη δικάσιμο της 23-9-2011. Κατά την τελευταία αυτή δικάσιμο η συζήτηση της αιτήσεως αναβλήθηκε για τη δικάσιμο της 18-1-2012 προκειμένου να συνεκδικασθεί με συναφή αίτηση, αναβληθείσα, ωστόσο, εκ νέου για τη δικάσιμο της  15-6-2012, οπότε και ματαιώθηκε λόγω της αναστολής των εργασιών του Πρωτοδικείου Αθηνών συνεπεία της προκήρυξης των βουλευτικών εκλογών της 17-6-2012. Μετά τις ανωτέρω αναβολές και ματαιώσεις, οι οποίες προκύπτουν από τις σχετικές επισημειώσεις των εκάστοτε επιληφθέντων Δικαστών επί των ανωτέρω δικογράφων (αιτήσεως και κλήσεων), η κρινόμενη αίτηση επαναφέρθηκε εκ νέου, με την από 15-6-2012 και με αριθμό κατάθεσης 108495/10878/2012 κλήση των αιτούντων, προς συζήτηση για τη δικάσιμο της 3-9-2012, οπότε και συζητήθηκε.»

Εν όψει των ανωτέρω, προκύπτει ότι, ΜΕΤΑ τη δημοσίευση, στις 21-6-2011, της υπ’ αρ. 1152/2011 δικαστικής απόφασης επί της κύριας δίκης, μεσολάβησαν δύο αναβολές και μία ματαίωση-επαναφορά της, οπότε και αυτή (η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων), τελικά, συζητήθηκε στις 3-9-2012.
Άρα, στις πιό πάνω δύο αναβολές και μία ματαίωση-επαναφορά, αντιστοιχούν, συνολικά, τρεις (3) προσωρινές διαταγές, εκδοθείσες ΜΕΤΑ τη δημοσίευση της πιό πάνω υπ’ αρ. 1152/2011 απόφασης επί της κύριας δίκης (!!!). Και τούτο διότι, όπως προκύπτει, δεν ενημερώθηκε το Δικαστήριο σχετικά με την ύπαρξη της προαναφερθείσης 1152/2011 απόφασης, παρά τα αντιθέτως οφειλόμενα.
Παράλληλα, επίσης παρά τα αντιθέτως οφειλόμενα, ουδεμία απολύτως ενέργεια έγινε σε ό,τι αφορά την προσωρινή διαταγή που αντιστοιχεί στην αναβολή της 14-6-2011, προκειμένου αυτή να παύσει ισχύουσα από της 21ης-6ου-2011, ημερομηνίας δημοσίευσης της οριστικής απόφασης επί της κύριας δίκης.

Όπως προκύπτει από την υπ’ αρ. 9386/2012 απόφαση ασφαλιστικών μέτρων, το Δικαστήριο (με ευθύνη και του Δήμου) αγνοούσε την ύπαρξη της υπ’ αρ. 1152/2011 οριστικής (τουλάχιστον) απόφασης επί της κύριας δίκης και ότι, συνεπώς, δεν είχε νόημα η συνέχιση της διαδικασίας των ασφαλιστικών μέτρων-έκδοσης προσωρινών διαταγών μετά τις 21-6-2011. Αποτέλεσμα ήταν η διαδικασία αυτή να εξακολουθήσει να εξελίσσεται, ως μη ώφειλε, και οι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να εργάζονται και να αμείβονται μέχρι και τις 8-10-2012, ήτοι για δεκαπεντέμιση περίπου μήνες πέραν της κρίσιμης ημερομηνίας 21-6-2011, και, μάλιστα, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, χωρίς προς τούτο να υφίσταται νόμιμο έρεισμα.

Από πλευράς Δήμου, ο νόμιμος εκπρόσωπός του στα συγκεκριμένα δικαστήρια ήταν ο Δήμαρχος κ. Ιωάννης Καλαφατέλης, συνεπώς, κατά τεκμήριο, τελούσε σε πλήρη επίγνωση της όλης υποθέσεως.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται, παραδείγματος χάριν, ότι ο κ. Καλαφατέλης παραστάθηκε στο ακροατήριο κατά τη συνεδρίαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών στις 20-7-2010, οπότε και συζητήθηκε η κύρια αγωγή των εργαζομένων, επί της οποίας εκδόθηκε η προαναφερθείσα 1152/2011 δικαστική απόφαση.

 Ως εκ τούτου είναι πρόδηλες οι ευθύνες του κ. Δημάρχου για τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν εν προκειμένω.

Εν όψει των προεκτεθέντων, καλείται ο κ. Δήμαρχος να απαντήσει, με σαφήνεια και λεπτομέρεια, χωρίς υπεκφυγές, σε όλα τα πιό πάνω ζητήματα, όπως αυτά τίθενται ενώπιόν του δια της παρούσης ανοιχτής επιστολής που του απευθύνεται, και δια τον λόγο ότι το ζήτημα, ούτως ή άλλως, υφέρπει, με  διαδόσεις περί «σημείων και τεράτων».