ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Στον κύκλο των ανθρώπων που καθορίζει εξωθεσμικά την πολιτική του Δήμου για τους οικισμούς αφιερώνουμε εξαιρετικά σχετικό άρθρο του Καθηγητή Χωροταξίας - Πολεοδομίας κ. Δημητρίου Χριστοφιλόπουλου, όπως έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα “ΒΟΡΕΙΝΗ”, του οποίου το περιεχόμενο έχει ως εξής (οι υπογραμμίσεις με έντονα και έντονα κεφαλαία γράμματα δικές μας):

Ατυχής η ρύθμιση για Άγιο Στέφανο και Άνοιξη.

Η δόμηση των «δασικών» οικισμών από το δασάρχη με βοηθό το δήμαρχο.

Του Δημ. Γ. Χριστοφιλόπουλου*

Το άρθρο 24 του νομοσχεδίου για το Πράσινο Ταμείο κλπ., που ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή ρυθμίζει τα σχετικά με τη δόμηση των λεγόμενων δασικών οικισμών, δηλαδή των οικισμών που έχουν οικοδομηθεί σε αμφισβητούμενες ή μη εκτάσεις ως προς το δασικό χαρακτήρα αλλά και το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους.

Με μια απλή ανάγνωση των διατάξεων του άρθρου 24 του νομοσχεδίου, που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, διαπιστώνεται ο αφενός μεν καθοριστικός ρόλος των δασικών υπηρεσιών ως «πολεοδόμων» των λεγόμενων δασικών οικισμών αλλά και ως «προϊσταμένων» χορήγησης αδειών και αφετέρου ο υποβαθμισμένος ρόλος του δημάρχου που περιορίζεται σε βοηθητικές εργασίες (σύνταξη έκθεσης με την καταγραφή υφιστάμενων χρήσεων γης κλπ).

Η ρύθμιση αυτή είναι εντελώς ΑΣΤΟΧΗ και ΑΔΙΚΗ για τους οικισμούς (σήμερα πόλεις) Αγίου Στεφάνου και Άνοιξης εφόσον με αυτή ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ να είναι ΕΚΤΟΣ σχεδίου οι οικισμοί.

Είναι γνωστός ό ρόλος που έπαιξαν ορισμένοι δασικοί υπάλληλοι σχετικά με τη χορήγηση βεβαιώσεων για το χαρακτήρα ως δασικών ή μη ακινήτων των οικισμών αυτών από το 1940 μέχρι σήμερα, ειδικότερα:

Με πράξη της Πολιτείας του 1940 καθορίστηκαν τα όρια των ως άνω οικισμών, τα οποία επαναβεβαιώθηκαν με άλλη πράξη της Πολιτείας το 1976. Οι πράξεις αυτές ουδέποτε ανακλήθηκαν από τη Διοίκηση ή ακυρώθηκαν δικαστικά. Από το 1940 μέχρι πρόσφατα χορηγούνταν άδειες οικοδομής μέσα στα όρια της περιοχής των οικισμών χωρίς να διαμαρτύρονται οι δασικοί υπάλληλοι για τη δήθεν καταστροφή της περιοχής αυτής την οποία αυθαίρετα είχαν «βαπτίσει» δημόσια διακατεχόμενη δασική έκταση. Αντί διαμαρτυρίας ορισμένοι δασικοί έπαιζαν «παιχνίδι». Δηλαδή κατά το δοκούν χορηγούσαν βεβαιώσεις για το δασικό ή μη χαρακτήρα συγκεκριμένου ακινήτου με συνέπεια σε ορισμένες περιπτώσεις ο ένας ιδιοκτήτης να παίρνει βεβαίωση ότι το ακίνητό του δεν ήταν δασικό και να το οικοδομεί και ο όμορός του να μην μπορεί να το οικοδομήσει λόγω αρνητικής βεβαίωσης του δασικού υπαλλήλου, μέχρι που το ΣτΕ θεώρησε παράνομες τις βεβαιώσεις αυτές.

Τον ίδιο ρόλο, δηλαδή τη χορήγηση βεβαιώσεων κατά το δοκούν, αναθέτει το νομοσχέδιο στους δασικούς υπαλλήλους αλλά αναβαθμισμένο. Έτσι η πολεοδόμηση της περιοχής καθώς και οι άδειες οικοδομής θα εξαρτώνται από τη βεβαίωση του δασικού υπαλλήλου που είναι «αξιόπιστος» έναντι του «αναξιόπιστου» τοπικού άρχοντα και της πολεοδομικής υπηρεσίας.

Η άλλη λύση που προτείναμε και η οποία δεν έγινε αποδεκτή από την ΥΠΕΚΑ είναι η ακόλουθη :

Τα όρια των πιο πάνω οικισμών καθορίστηκαν βάσει του άρθρου 14 του ν.δ. της 17-7-1923 και ουδείς πρόβαλε αντίρρηση για την εν συνεχεία χορήγηση αδειών οικοδομής. Συνεπώς τα όρια αυτά ήσαν νόμιμα και συνεπώς σε οικισμούς προ του 1923 δεν έχει δικαίωμα να παρεμβαίνει ο δασάρχης.

Το πρόβλημα προέκυψε λόγω της ρύθμισης του νόμου 947/1979 ο οποίος στην παρ. 8 του άρθρου 62 αναφέρεται στις προϋποθέσεις και τη διαδικασία χαρακτηρισμού ορίων των προ του 1923 που θα καθοριστούν λεπτομερέστερα με π. δ/γμα. Έτσι θεωρήθηκε ότι όσες πράξεις της πολιτείας είχαν εκδοθεί πριν την ισχύ του νόμου (1979), και συνεπώς και ΟΙ ΩΣ ΑΝΩ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ 1976 για τους οικισμούς Αγ. Στεφάνου και Άνοιξης, ήσαν ΑΝΙΣΧΥΡΕΣ και συνεπώς τα όρια των οικισμών θεωρήθηκαν ΜΗ ΝΟΜΙΜΑ.

Εφόσον λοιπόν λόγω ρύθμισης ΝΟΜΟΥ (αναρωτιέμαι ποιά θα ήταν η τύχη των ως άνω οικισμών αν δεν υπήρχε η διάταξη αυτή του ν. 947/79) οι οικισμοί βρέθηκαν με ΜΗ ΝΟΜΙΜΑ ΟΡΙΑ θα μπορούσε αυτό να αποκατασταθεί από το Υπουργείο Περιβάλλοντος. Δηλαδή με διάταξη στο νομοσχέδιο να οριζόταν ότι κυρώνονται οι ως άνω ΑΝΙΣΧΥΡΕΣ διοικητικές πράξεις. Έτσι, οι οικισμοί θα είχαν νόμιμα όρια με συνέπεια τον αποκλεισμό των δασικών υπαλλήλων από τα θέματα της πολεοδόμησης και των αδειών οικοδομής τα οποία θα διεκπεραιώνονταν από τους δημάρχους.

Αλλά τότε πώς ορισμένοι δασάρχες θα έκαναν «παιχνίδι» με τη κατά το δοκούν χορήγηση βεβαιώσεων ; Έτσι ΕΠΕΙΣΑΝ την υπουργό να αποδεχτεί την πρώτη λύση του δασάρχη πολεοδόμου και της δημοτικής αρχής στο ρόλο του «κομπάρσου».

* Καθηγητής θεσμών και Πολιτικής Χωροταξίας - Πολεοδομίας- Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών. Δικηγόρος.

Από απλή εποπτεία και σύγκριση της προηγούμενης ανάρτησής μας «ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ “ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΩΝ”» και του άνω άρθρου του κ. Χριστοφιλόπουλου, είναι εμφανής η ΠΛΗΡΗΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ του περιεχομένου των δύο κειμένων.

Ωστόσο, η αξία του άρθρου του κ. Χριστοφιλόπουλου δεν έγκειται τόσο στον εντοπισμό των υπαρκτών ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ του ζητήματος (τα οποία, άλλωστε, είναι προφανή) όσο στην «καταγγελία» ότι οι “δασάρχες” ΕΠΕΙΣΑΝ την υπουργό (τότε) του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ^α  Τίνα Μπιρμπίλη να αποδεχτεί τη λύση του δασάρχη πολεοδόμου και της δημοτικής αρχής στο ρόλο του “κομπάρσου”, προκειμένου να κάνουν “παιχνίδι”.

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. Χριστοφιλόπουλος καταγγέλλει ότι το άρθρο 24 ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΝΟΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, σε βάρος των ΔΙΚΑΙΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ των ιδιοκτητών ακινήτων στους οικισμούς τους προϋφιστάμενους του έτους 1923.

 Ο κ. Χριστοφιλόπουλος δεν είναι κάποιος “τυχαίος”. Είχε άμεση αντίληψη των τεκταινομένων περί το άρθρο 24, συνεπώς, τα πιό πάνω “μετά λόγου γνώσεως” λεγόμενά του έχουν βαρύνουσα και καθοριστική σημασία.

Άλλωστε, τα λεγόμενά του αυτά επιβεβαιώνονται πλήρως μετά και την έκδοση της υπ’ αριθμ. 165387/410/3-2-2012Απόφασης του Υ.Π.Ε.ΚΑ. (ΦΕΚ 470 Β΄/28-2-2012) «Διαδικασία, στοιχεία και δικαιολογητικά τεκμηρίωσης αιτίας μεταβολής δασικής μορφής εκτάσεων εντός οικισμών στερουμένων νόμιμης έγκρισης  (άρθρο 24 παρ. 2  Ν. 3889/2010)».

Με την υπουργική απόφαση αυτή προβλέπεται μία απίστευτη περιπτωσιολογία και δαιδαλώδεις διαδικασίες τόσες και τέτοιες ώστε και ο πλέον ηλίθιος αντιλαμβάνεται ότι το άρθρο 24 του ν. 3889/2010 είναι ένα δώρο στις παντοειδείς συντεχνίες (και όχι μόνον).

Η κάθε ιδιοκτησία απομονώνεται και μπαίνει στο στόχαστρο ξεχωριστά. Όπως επισημαίνει και ο κ. Χριστοφιλόπουλος, ο ένας θα κτίζει και ο γείτονάς του όχι, ανάλογα με “τις άκρες” που, έκαστος, διαθέτει ή μπορεί να βρει.

Ο κάθε «ενδιαφερόμενος» ιδιοκτήτης θέλει το δασολόγο του, το δικηγόρο του, το μηχανικό του, τον “μπάρμπα του στην Κορώνη”, τον ψυχίατρό του κλπ, σε μιά απέλπιδα προσπάθεια “να γεμίσει τον πίθο των Δαναΐδων” και να αποδείξει ότι “δεν είναι ελέφαντας”.

Έπονται, βέβαια, και τα “μελετητικά γραφεία” που θα συντάσσουν και θα ανασυντάσσουν τις ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΠΕΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ σχετικές μελέτες (πολεοδομικές κ.α.) ροκανίζοντας και ξαναροκανίζοντας τα ποικιλώνυμα κονδύλια “εις υγείαν των κορόιδων”.

Χαράς ευαγγέλια για τις συντεχνίες και για τους διαχειριστές των άνω κονδυλίων!!!

Από κοντά, πάντα, ο δήμαρχος-“βοηθός δασάρχη” και οι «κομπάρσοι» τοπικοί άρχοντες που, ως καλοί «βοηθοί»-μεσάζοντες, θα προσφέρουν “τις υπηρεσίες τους” ψηφοθηρούντες: «Φύγε συ, σε τακτοποιήσαμε, έλα συ, θα σε τακτοποιήσουμε και σένα». «Αδελφέ, η δική σου περίπτωση είναι “ζόρικη” αλλά κάτι θα γίνει και για σένα. Να πας στον τάδε δικηγόρο, που γνωρίζει καλά την υπόθεση,  και στον δείνα δασολόγο, που βαφτίζει τα δάση χωράφια. Είναι “τσακάλια” και θα σε ξελασπώσουν». Και άλλα παρόμοια....

Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα; Το ίδιο με το αποτέλεσμα που είχαν οι χρυσοπληρωμένες πολεοδομικές μελέτες Αγ. Στεφάνου και Άνοιξης, οι οποίες, μετά το “άρθρο 24”, πετάχτηκαν οριστικά στα σκουπίδια. (Παρ’ όλ’ αυτά, ο Δήμος εξακολούθησε να πληρώνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ γι’ αυτές τις μελέτες –“ σκουπίδια ”).

Γιατί; Μα, δεν είναι φανερό; Αν τελείωναν οι πολεοδομικές μελέτες (και, γενικά, αν τελείωναν τα ζητήματα) πως θα ζούσανε οι συντεχνίες και οι διαχειριστές των διαφόρων κονδυλίων; Πως θα συνέχιζαν “να αρμέγουνε” τον κοσμάκη; Πως οι “τοπαρχούντες” θα έκαναν το ψηφοθηρικό τους (και όχι μόνον) “παιχνίδι”;

Κάποτε, ο “υιός” δικηγόρος ζήτησε από το “μπαμπά” δικηγόρο να αποσυρθεί της δικηγορίας και να του κληροδοτήσει το δικηγορικό του γραφείο. Ο τελευταίος του είπε: «Πάρε να χειριστείς αυτή την υπόθεση και το τι θα κάνω θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα που θα φέρεις». Ο “υιός” παρέλαβε το φάκελο της υπόθεσης και έφυγε. Μετά τρεις μήνες εμφανίστηκε στον “μπαμπά” και, περήφανος, του λέει: «Πατέρα, κατάφερα να κερδίσω την υπόθεση και να την τελειώσω σε τρεις μήνες, ενώ εσύ δεν μπόρεσες να την τελειώσεις και την είχες σε εκκρεμότητα τριάντα (30) χρόνια τώρα. Πάρε σύνταξη και παράδωσέ μου το γραφείο». Τότε, του απαντάει ο “μπαμπάς” δικηγόρος: «Δεν κάνεις για γραφείο εσύ παιδί μου. Εγώ μ’ αυτή την υπόθεση ζω την οικογένεια τριάντα χρόνια τώρα. Μ’ αυτή την υπόθεση σε μεγάλωσα και σ’ έκανα δικηγόρο. Και συ, «ο έξυπνος», πήγες και την τελείωσες μέσα σε τρεις μήνες!!! Άσε, το γραφείο θα το κρατήσω εγώ».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κύκλος των προσώπων που καθορίζει εξωθεσμικά την πολιτική του Δήμου για τους οικισμούς, έχει προσχωρήσει στη λογική του “μπαμπά” δικηγόρου, δηλαδή στη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ του άρθρου 24 του ν. 3889/2010.

Και, βεβαίως, ούτε λόγος να γίνεται περί θεσμικών διαδικασιών προσδιορισμού της πολιτικής αυτής, με αντίστοιχη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου κατόπιν ανοιχτής συζήτησης-διαβούλευσης (είτε, ακόμη-ακόμη, αν χρειαστεί, και τοπικού δημοψηφίσματος) όπου θα μπορούν να συμμετέχουν οι ενδιαφερόμενοι ιδιοκτήτες.

Η Α.Δ.Κ., προσχωρώντας στη λογική του δικηγόρου “υιού”, εξ αρχής είχε τοποθετηθεί κατά του “άρθρου 24”, του οποίου, σταθερά, ζήτησε και εξακολουθεί να ζητεί την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ.

Εσύ, ο ιδιοκτήτης ακινήτου σε οικισμό προϋφιστάμενο του 1923, ως «πελάτης»,  ποιόν προτιμάς, το δικηγόρο “μπαμπά” ή το δικηγόρο “υιό”;

Προτιμάς να σε “αρμέγει” ο δικηγόρος “μπαμπάς” επ’ άπειρον (δείχνοντάς σου συνεχώς διάφορα “τυράκια” και κρύβοντάς σου τη “φάκα”) ή  μήπως, προτιμάς το δικηγόρο “υιό” (που σου δείχνει τη “φάκα”);

Προτιμάς να χωθείς στο “τρυπάκι”-φάκα του άρθρου 24 (γιατί έτσι “το γουστάρουν” τα “συμφέροντα”) και να μη ξαναβγείς ποτέ ή να καταργηθεί το άρθρο 24;