Σύμφωνα με την παρ. 6
του άρθρου 24 του ν. 3889/2010 «Οικισμοί στερούμενοι νόμιμης έγκρισης», για την
έκδοση οικοδομικών αδειών στον (στερούμενο νόμιμης έγκρισης) οικισμό Αγ.
Στεφάνου απαιτείται βεβαίωση από το οικείο Δασαρχείο ότι ο χαρακτήρας της υπό
ανοικοδόμηση έκτασης δεν είναι δασικός.
Στα πλαίσια της πιό
πάνω διαδικασίας, το Δασαρχείο Πεντέλης εξέδωσε την υπ’ αριθμ. πρωτ.
17390/899/20-4-2012 Πράξη Χαρακτηρισμού, χαρακτηρίζοντας έκταση 1040 στρεμμάτων
στον οικισμό Αγ. Στεφάνου ως ΜΗ ΔΑΣΙΚΗ.
Κατόπιν τούτου, θα
περίμενε κανείς ότι οι ιδιοκτήτες των ακινήτων της πιό πάνω περιοχής θα
μπορούσαν να προχωρήσουν στην έκδοση οικοδομικών αδειών.
Και όμως, όχι.
Τα γεγονότα που
επακολούθησαν είναι πράγματι απίστευτα.
Με αναληθούς-παραπλανητικού
περιεχομένου έγγραφα του δικηγόρου του Δήμου κ. Βασιλείου και του αντιδημάρχου
Τεχνικών Υπηρεσιών και Ποιότητας Ζωής κ. Παππά εμφανίστηκε ότι το Δασαρχείο
Πεντέλης, με την πιό πάνω 17390/899/20-4-2012 Πράξη Χαρακτηρισμού, είχε
αποδώσει, δήθεν, ΔΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
(!!!) στην εν λόγω έκταση των 1040 στρεμμάτων, ενώ, κατά τα ήδη προεκτεθέντα,
επρόκειτο περί του ακριβώς αντιθέτου:
Το Δασαρχείο, πράγματι, είχε αποδώσει ΜΗ
ΔΑΣΙΚΟ χαρακτήρα στην εν λόγω έκταση.
Απίστευτο; Και όμως,
έγινε(!!!).
Σα να μην έφτανε
αυτό, με τα πιό πάνω έγγραφα οι κ.κ. Βασιλείου και Παππάς πρότειναν την ανάθεση σε ειδικό ΔΑΣΟΛΟΓΟ σύνταξης τεχνικής έκθεσης
υποστηρικτικής του ΜΗ ΔΑΣΙΚΟΥ
χαρακτήρα της άνω περιοχής. Και τούτο καθ’ ην στιγμή ο ήδη υπάρχον
χαρακτηρισμός της έκτασης αυτής, σύμφωνα με το Δασαρχείο, ήταν μη δασική
περιοχή. Δηλαδή, ο ειδικός Δασολόγος θα υποστήριζε ότι μιά περιοχή ήδη
χαρακτηρισμένη ως μη δασική ήταν... μη δασική(!).
Απίστευτο; Και όμως,
και αυτό έγινε (!!!).
Κατ’ αυτό τον τρόπο,
όποιος διάβαζε τα έγγραφα αυτά σχημάτιζε την εδραία πεποίθηση ότι το Δασαρχείο,
πέραν πάσης αμφιβολίας, είχε χαρακτηρίσει την υπ’ όψιν έκταση των 1040
στρεμμάτων ως ΔΑΣΙΚΗ και ότι, γι’
αυτό, απητείτο η συνδρομή ειδικού ΔΑΣΟΛΟΓΟΥ
που θα υποστήριζε το ΜΗ ΔΑΣΙΚΟ
χαρακτήρα της περιοχής.
Παράλληλα, με τα ίδια
πιό πάνω έγγραφα, οι κ.κ. Βασιλείου και Παππάς πρότειναν την από το Δήμο
υποβολή σχετικών Αντιρρήσεων κατά της εν λόγω Πράξης Χαρακτηρισμού της περιοχής
των 1040 στρεμμάτων (ως δασικής, δήθεν, βάσει του περιεχομένου των εγγράφων
τους αυτών) και την ανάθεση της υπόθεσης στον εξωτερικό δικηγόρο κ. Χλέπα.
Η χορήγηση της
σχετικής εντολής σύνταξης των άνω Αντιρρήσεων στον κ. Χλέπα, τυπικά, ήταν της αρμοδιότητας
της Οικονομικής Επιτροπής (Ο.Ε.).
Ο πρόεδρος της Ο.Ε.
κ. Πέππας έφερε το ζήτημα στην Ο.Ε., όπου, και αυτός με τη σειρά του,
εισηγούμενος το θέμα, επανέλαβε τα ίδια ακριβώς αναληθή και παραπλανητικά που
είχαν διαλάβει, κατά τα ανωτέρω, στα έγγραφά τους οι κ.κ. Βασιλείου και Παππάς.
Έτσι λήφθηκε σχετική ομόφωνη απόφαση της Ο.Ε. που ενέκρινε την (αναληθούς και παραπλανητικού
περιεχομένου) εισήγηση του κ. Πέππα, με αποτέλεσμα να λάβει ο κ. Χλέπας την
εντολή σύνταξης των Αντιρρήσεων.
Βεβαίως, η εντολή που
δόθηκε στον κ. Χλέπα να υποβάλει Αντιρρήσεις κατά της Πράξης Χαρακτηρισμού του
Δασαρχείου τελούσε υπό την προϋπόθεση ότι επρόκειτο περί χαρακτηρισμού της εν
λόγω έκτασης ως ΔΑΣΙΚΗΣ και μάλιστα
ότι, για την απόκρουση του χαρακτηρισμού αυτού, θα υπήρχε και η συνδρομή
ειδικού ΔΑΣΟΛΟΓΟΥ. Αυτά απέρρεαν σαφώς από την πιό πάνω
ομόφωνη απόφαση της Ο.Ε.
Ο κ. Χλέπας όμως,
υπερβαίνοντας ανεπίτρεπτα την προς αυτόν εντολή, συνέταξε Αντιρρήσεις με
περιεχόμενο ΑΝΤΙΘΕΤΟ προς το πλαίσιο
που απέρρεε, δεσμευτικά γι’ αυτόν, από την απόφαση της Ο.Ε.
Συγκεκριμένα, ο κ.
Χλέπας συνέταξε Αντιρρήσεις υπό την προϋπόθεση ότι επρόκειτο περί χαρακτηρισμού
της εν λόγω περιοχής ως ΜΗ ΔΑΣΙΚΗΣ.
Και ναι μεν η
προϋπόθεση αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ενώ η προϋπόθεση που
απέρρεε από την απόφαση της Ο.Ε. όχι, πλην όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο κ.
Χλέπας εδικαιούτο να “διορθώσει” την Ο.Ε.
Μόνον η ίδια η Ο.Ε. δικαιούται να “διορθώσει” τον εαυτό της.
Αυτό είναι αυτονόητο και καμία απολύτως
«δικαιολογία» δεν υπάρχει για την «πρωτοβουλία» του κ. Χλέπα να συντάξει
Αντιρρήσεις με το περιεχόμενο που έχουν.
Πρόκειται για μία
πράξη που όχι μόνον δεν ευρίσκει νόμιμο έρεισμα, ως ώφειλε, στην οικεία απόφαση
της Ο.Ε. και η οποία (πράξη), γι’ αυτό, τυγχάνει παντελώς αυθαίρετη αλλά, επί πλέον, και για μία πράξη που αντιβαίνει ευθέως
προς την εκπεφρασμένη βούληση του πιό πάνω συλλογικού οργάνου, όπως η βούληση
αυτή απορρέει σαφώς από το περιεχόμενο της άνω απόφασής του.
Σε ό,τι αφορά την
(αναληθή κατά περιεχόμενο και, ως εκ τούτου, παραπλανητική) γνωμοδότηση του κ.
Βασιλείου, σημειώνεται ότι, σύμφωνα με το άρθρο 72 παρ. 2 του ν. 3852/2010,
αυτή αποτελεί νόμω προβλεπόμενη ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ
ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑΣ της πιό πάνω απόφασης της Ο.Ε. Δηλαδή, σύμφωνα με την πιό πάνω
διάταξη νόμου, χωρίς τη γνωμοδότηση αυτή
η ενδιαφέρουσα εν προκειμένω 247/2012 απόφαση της Ο.Ε. θα ήταν ΑΚΥΡΗ.
Από τα πιό πάνω
προκύπτει ότι η εν λόγω γνωμοδότηση του κ. Βασιλείου έχει ΑΚΡΩΣ ΒΑΡΥΝΟΥΣΑ ΣΗΜΑΣΙΑ εν προκειμένω και, γι’ αυτό, οι αντίστοιχες
ευθύνες είναι, και αυτές, άκρως
ηυξημένες.
Παρά ταύτα, ο κ.
Βασιλείου, με πρόσφατο έγγραφό του προς τον δήμαρχο κ. Καλαφατέλη
(10637/5-4-2013), αντί να επισημάνει τις αθλιότητες που έλαβαν χώρα εν
προκειμένω και να εισηγηθεί την άμεση ανάκληση των Αντιρρήσεων, ως ΠΡΟΪΟΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ των μελών της Ο.Ε.
(για την οποία παραπλάνηση οι ευθύνες του ιδίου είναι βαρύτατες κατά τα
ανωτέρω), είτε και ως περιεχομένου
ασύμβατου προς το περιεχόμενο και την εντολή που απορρέει από την 247/2012 απόφαση
της Ο.Ε., «περί άλλων τυρβάζει», αποφαινόμενος ότι .... «ο Δήμος δεν μπορεί να
προβεί σε άρση, ανάκληση ή παραίτηση από τις ασκηθείσες αντιρρήσεις....»(!!!)
Τι να πει κανείς;
«Εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι;»
Αυτά είναι τα
γεγονότα, το αποτέλεσμα των οποίων, πρακτικά, είναι να μην εκδίδονται
οικοδομικές άδειες σε χιλιάδες ΜΗ ΔΑΣΙΚΟΥ
χαρακτήρα ιδιοκτησίες του οικισμού του Αγ. Στεφάνου.
Μετά τα όσα έγιναν,
ερευνητέο τι ήταν αυτό που ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ
ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ και το οποίο να είναι το ΘΕΣΜΙΚΑ
ορθό.
Πέραν πάσης
αμφιβολίας, το ζήτημα είναι ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ
ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ και, επ’ αυτού, νομίζουμε,
περιττεύει οποιαδήποτε επιχειρηματολογία.
Εν τοιαύτη
περιπτώσει, η Οικονομική Επιτροπή, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 72 παρ. 4 του ν.
3852/2010, ώφειλε να παραπέμψει το ζήτημα στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Διότι η Οικονομική
Επιτροπή, όπως το λέει και ο τίτλος της, οφείλει να ασχολείται ιδίως με τα
οικονομικά και, σε κάθε περίπτωση, να απέχει ζητημάτων ιδιαίτερης σοβαρότητας,
και δη ΑΣΧΕΤΩΝ με τα οικονομικά,
όπως τυγχάνει το συγκεκριμένο ζήτημα.
Το
δεοντολογικά-θεσμικά ορθό, λοιπόν, ήταν να ερχόταν το θέμα στο Δημοτικό
Συμβούλιο, με όποια εισήγηση επιθυμούσαν οι ιθύνοντες του Δήμου (και, πάντως,
όχι αναληθούς - παραπλανητικού περιεχομένου, όπως συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση
λήψης της 247/2012 απόφασης της Ο.Ε.), να γινόταν μία συζήτηση, με συμμετοχή
των ενδιαφερομένων κατοίκων (όπως προβλέπει ο κανονισμός λειτουργίας του
Δημοτικού Συμβουλίου), να επιχειρηματολογούσαν σχετικά οι δημοτικοί σύμβουλοι
(λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα αληθή δεδομένα
της υποθέσεως και όχι τα παραπλανητικά δεδομένα που ετέθησαν υπ’ όψιν των μελών
της Ο.Ε.) και, τέλος, να ελαμβάνετο η όποια απόφαση υπέρ ή κατά της υποβολής
Αντιρρήσεων και με ποιές προϋποθέσεις.
Κατόπιν όλων των
προεκτεθέντων, τίθενται τα εξής εύλογα ερωτήματα:
ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ (ΘΕΣΜΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ Ή ΕΞΩΘΕΣΜΙΚΟΥΣ) ΔΙΟΙΚΕΙΤΑΙ
(Ή, ΜΗΠΩΣ, “ΑΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΑΙ”) ΑΥΤΟΣ Ο ΔΗΜΟΣ;
ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΠΑΤΩΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Ο.Ε. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ
ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΦΑΡΠΑΣΣΕΤΑΙ Η ΨΗΦΟΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΨΕΥΔΟΥΣ - ΑΠΑΤΗΛΟΥ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ;
ΓΙΑΤΙ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ, ΜΕΘΟΔΕΥΕΤΑΙ Η ΕΚ
ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ;
